Persoonlijke ervaring van Elly
Begin februari 2024 kreeg ik last van mijn rug, iets wat ik wel vaker had en binnen een paar dagen weer over was. Maar niet deze keer, ik had veel last en maakte een afspraak bij de huisarts. Zij dacht dat het ischias was, mocht voor de pijn paracetamol en ibuprofen nemen. Echter de pijn werd steeds erger en ik belde de huisarts met de vraag of ik zwaardere pijnstillers kon krijgen. Dat werd tramadol. Maar ook deze helpen niet.
Ik verging van de pijn, kon amper op m’n benen staan. Lag op bed met mijn benen op de grond, die kreeg ik niet meer in bed. Kreeg constant zware “stroomstoten” door mijn lijf, mijn rechtervoet was opgezet.
De huisarts kwam en schreef morfine voor. We waren ondertussen 3 weken verder. Vroeg in de avond van 19 februari ben ik letterlijk en figuurlijk door mijn benen gezakt. Radeloos van de pijn weer morfine genomen, ik wilde slapen…..zo’n pijn ik kon niet meer.
De volgende ochtend rond een uur of 5 werd ik “wakker” in paniek, ik voelde mijn benen niet meer. Mijn man heeft toen de ambulance gebeld en die kwamen. Maar ze namen me niet mee, moest maar pijnstillers nemen en de huisarts bellen, wat mijn man ook heeft gedaan. De huisarts kwam begin van de middag. En deze schrok zichtbaar. Weer de ambulance want ik moest toch nu wel naar het ziekenhuis. Helaas was mij naar beneden krijgen een operatie op zich, we hebben een klein huisje dus de brandweer werd opgeroepen om tilassistentie te komen geven. Door het raam ging niet, dus toen in het vacuüm matras door een paar sterkte brandweermannen naar beneden getild. Dit ging eigenlijk langs me heen, was versuft van de pijn.
Ik werd naar het CWZ in Nijmegen gebracht, waar ik onderzocht werd en we er ook achter kwamen dat ik al heel lang niet meer geplast had. Dus gelijk een katheter. Met spoed de MRI in en daar bleek ik gelijk geopereerd te moeten worden.
De woorden van de neurochirurg hoor ik nog steeds….. “ik hoop dat we nog op tijd zijn” Ik had een incomplete dwarslaesie…. Caudalaesie L1-L5.
Het eerste wat ik zei toen ik bij kwam uit de narcose was “geen pijn meer”. Verder drong het allemaal nog niet echt door. Ik kon niet lopen, maar ja logisch toch.. net geopereerd enz. Werd 6x per dag gekatheteriseerd…
Ondertussen had ik wel te horen gekregen dat ik, zodra er plaats was, overgeplaatst zou worden naar de Sint Maartenskliniek voor revalidatie. Dit gebeurde op 4 maart 2024…. Ik kwam op de dwarslaesieafdeling, en nog drong het niet tot mij door dat het over mij ging. In de loop van de tijd begon ik te beseffen dat mijn leven nooit meer het zelfde zou worden, Ik zou nooit meer zonder hulpmiddelen kunnen lopen enz.
Mijn eerste doel was dat ik me in huis kon voortbewegen met een rollator en dat ik de trap op kon. Dat is gelukt. Buiten gebruik ik een rolstoel en scootmobiel.
En tot verbazing van de artsen kan ik zelf plassen en poepen, dat hadden ze niet verwacht.
Ondertussen zijn we 1 1/2 jaar verder en het gaat “goed”
Alle persoonlijke ervaringen vind je hier
Ook je verhaal delen? Dat kan op deze pagina.