Wanneer zijn je klachten ontstaan?
Ik weet het nog precies, het was juni 2016. Na een aantal weken van pijn via de huisarts bij een fysiotherapeut terecht gekomen, deze dacht aan ischias. Dus behandeling gehad (die niet hielp) de pijn werd erger en erger, op een ochtend was de pijn in m’n been/bil zo hevig dat m’n moeder mij naar de spoedeisende hulp heeft gebracht. Hier dachten ze aan een beknelde beenspieren en werd ik weg gestuurd met diclofenac.
De nacht die erop volgde was verschikkelijk. De pijn was niet uit te houden. Inmiddels was m’n been en voet helemaal doof. De volgende ochtend zijn we wederom naar de spoedeisende hulp gegaan. Deze ging reflexen testen en ik kreeg een spuit morfine (waar ik overigens hondsberoerd van werd) de reflexen in m’n been/voet waren niet goed op te wekken.
Vervolgens werd ik opgenomen op de afdeling neurologie. Maar nog steeds was ik niet door de MRI geweest. De nacht die volgde was echt vreselijk. Om het uur had ik medicatie nodig omdat de pijn niet vol te houden was.
Toen ik de volgende ochtend niet meer het gevoel over de blaas had ging ik eindelijk maar toch door de MRI. En wat ik al verwachte: het was helemaal mis. De ambulance stond al klaar voor vervoer naar een ander ziekenhuis. Hier ben ik gelijk met spoed geopereerd.
De pijn was na de operatie een stuk minder, maar het eerste wat ik zei was: ik voel m’n been niet meer. Ik kon er niet op staan en zakte er gelijk doorheen. Ik was in volledige paniek. Na een week oefenen met een looprekje/rolator en krukken, ging ik in de rolstoel naar huis. Eenmaal thuis lag ik op een bed in de woonkamer.
Ik ging na 2 weken met de rolstoel taxi bus naar het revalidatie centrum. Met als grootste doel: weer lopen. Hoe dan ook ik wilde weer lopen. Dit was natuurlijk een lange weg met vele pieken. En diepe dalen. Maar na 7 maanden kon ik weer lopen al was dat wel met een spalk om m’n been. Na 1,5 jaar sloot ik de therapie.
Nu zijn we 2024 en eigenlijk al die jaren heb ik met zoveel zenuwpijnen gelopen. Veel behandelingen geprobeerd.
Nu ben ik toch weer gestart met Revalidatie, maar nu meer gericht op de pijn. En ook deze keer valt de Revalidatie mij zwaar. Mentaal en fysiek. Ik kan er nog weinig over zeggen. Wordt hopelijk positief vervolgd.
Wel merk ik nog elke dag de beperkingen. Niet ver kunnen lopen. Een dagje weg dan moet toch de rolstoel mee. Het vele inleveren. Mensen om je heen kwijt raken omdat ze je niet snappen.
Ik hoop dat er meer ervaringen komen. Het is toch fijn te weten dat je niet alleen staat..
Ook je verhaal delen? Dat kan op deze pagina.